„Na drugi dzień poszedłem szybko na ulicę Targową, tam się zgłosiłem, kierownik techniczny taki egzamin przeprowadził czy się znam na tym czy na tamtym i zostałem przyjęty. Było to chyba 7 lutego 1945 roku” – wspominał Jerzy Kotkiewicz, technik odpowiedzialny za emisję w Polskim Radiu – „No i chyba w marcu, szesnastego, ale to można sprawdzić, nastąpiło uruchomienie, nadawanie i był to początek powojennej radiofonii”. Sygnał rozpowszechniany był za pośrednictwem stacji nadawczej w wagonie kolejowym na bocznicy przy zoo oraz w radiowęzłach lewobrzeżnej i prawobrzeżnej Warszawy. Siedziba radia mieściła się wówczas w kamienicy na Pradze. „To było na pierwszym piętrze chyba. Po jednej stronie klatki schodowej były trzy pokoje i łazienka była. W salonie było studio, jakieś tam dywany były porozwieszane, wytłumione było” – opisywał pan Jerzy – „Natomiast w łazience na początku była taka pani, która jakieś tam smażyła placki czy coś. No i myśmy dzięki temu mogli się pożywić”. Potem placki zastąpiła zupa u Wedla, a w łazience zamieszkał profesor Jasiński…
Przy mikrofonie...
Jerzy Kotkiewicz w Polskim Radiu – jeszcze na Targowej – pojawił się na początku lutego 1945 roku. Miał wtedy dziewiętnaście lat. Jak wspomina, jego legitymacja służbowa miała bodajże numer 11. Pracował przy emisji programów najpierw na Pradze, a potem w alei Stalina i na Myśliwieckiej. W sumie w Polskim Radiu spędził 45 lat. Jako jeszcze przedwojenny harcerz pod koniec lat pięćdziesiątych związał się z tworzącą się Rozgłośnią Harcerską, gdzie odpowiadał za emisję i konserwację sprzętu. Pozostał w niej do momentu sprzedaży przez ZHP.