Problemem europejskiej radiofonii po II wojnie światowej była stale wzrastająca liczba stacji, co powodowało wzrost zakłóceń i zmniejszenie się zasięgów wcześniej nadawanych programów. W roku 1957 szacowany zasięg nadawanego na falach średnich Programu II Polskiego Radia wynosił 30%. Planowane na rok 1958 miały poprawić ten wynik, ale oczekiwano wzrostu jedynie do poziomu 50%. Trwałe rozwiązanie tego problemu mogło przynieść jedynie wykorzystanie nowego zakresu fal, przeznaczonego do odbioru lokalnego. We wspomnianym roku 1957 prowadzone były już trzy emisje UKF – w Warszawie na 97,6 MHz, Rudzie Śląskiej na 89,8 MHz i Opolu na 95,0 MHz – a plan przewidywał uruchomienie kolejnych trzynastu obiektów do roku 1965. Decyzje polityczne spowodowały, że w miejsce zakładanego zakresu CCIR uruchomiony został zakres OIRT.

Zakres fal ultrakrótkich zapewniał nie tylko zmniejszenie zakłóceń, ale też zwiększenie potencjalnych możliwości. Najistotniejsze z nich to poszerzenie pasma przenoszenia dźwięku, stereofonia oraz miejsce na kolejny program. W ten sposób narodziła się Trójka. Na wykorzystanie w pełni pozostałych zalet trzeba było jednak poczekać do momentu rozwiązania problemów z dosyłem sygnału wysokiej jakości do nadajników w całym kraju. Zwłaszcza, że podobno przez pewien czas służył do tego… pociąg.