„W końcu lat pięćdziesiątych pojawiła się nowa możliwość, nieporównywalnie wyższa jakościowo, czyli emisja programów w paśmie UKF” – wspominał Wojciech Makowski, wieloletni szef techniki Polskiego Radia – „Pierwsze stacje nadawcze z końca lat pięćdziesiątych uruchomione zostały, podobnie jak to miało miejsce w całej Europie, w tak zwanym »górnym« paśmie UKF, wtedy to oznaczało zakres od 87,5 do 100 MHz”. Nadajniki takie pracowały w Warszawie, Rudzie Śląskiej i Winowie pod Opolem. W kolejnych latach – w wyniku decyzji politycznych – zagospodarowywano już zakres od 66 do 73 MHz. „Ministerstwo Łączności zaplanowało odpowiednią ilość częstotliwości, która pozwalała na uruchomienie czterech sieci o zasięgu ogólnokrajowym” – wyjaśniał Makowski – „Lokalizacje najczęściej były zaplanowane w obiektach, które miały korzystne usytuowanie, chociażby ze względu na wykorzystanie jakichś nierówności terenu czy przewyższenie, taki klasyczny przykład jest to Ślęża pod Wrocławiem czy Święty Krzyż pod Kielcami, ale również w przypadku stacji nadawczych zlokalizowanych na terenach równinnych zaplanowano wysokie maszty antenowe, które sięgały trzystu metrów wysokości”.
Przy mikrofonie...
Wojciech Makowski w Polskim Radiu pojawił się jeszcze jako student. Na jesieni 1964 roku pisał pracę magisterską związaną ze Studiem Eksperymentalnym. Kilka miesięcy później rozpoczął regularną pracę w tej placówce. W 1982 roku przeniósł się do działu technicznego, gdzie zajął się budową i uruchamianiem centrum nagrań w budynku Polskiego Radia przy ulicy Woronicza. Jedenaście lat później objął funkcję szefa techniki, którą sprawował do roku 2003, kiedy to został pełnomocnikiem Zarządu PR do spraw nadawczych. Jest autorem projektu uruchomienia sieci nadawczej radiofonii cyfrowej. Obecnie na emeryturze.