„Dawniej na przykład taki był okres, że robiło się reportaż, w którym unikało się własnych wypowiedzi, własnego głosu” – wspominała Magdalena Bajer, przez wiele lat pracująca w Polskim Radiu – „Tak człowiek pytał, żeby mógł potem wyciąć zupełnie to swoje pytanie, żeby samo się toczyło w akcie reportażu”. Ale z czasem zmieniały się również granice, których się nie przekraczało… Na przykład w audycjach dotyczących morderstw. „Mnie nie przyszło do głowy, żeby pytać, a z akt sądowych wiedziałam co ona zrobiła, w jaki sposób zamordowała… ale uważałam, że absolutnie nie trzeba tego mówić” – opowiadała pani Magdalena – „A potem, po paru latach, słyszałam reportaż na temat zabójstwa, gdzie było dużo miejsca, dużo czasu poświęcone na to, żeby opisać jak nożem koledzy zamordowali koleżankę i jak potem kałuża krwi lśniła w świetle księżyca, kiedy to się działo wieczorem właśnie”.
Przy mikrofonie...
Magdalena Bajer urodziła się we Lwowie w roku 1934. Po ukończeniu polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim z nakazem pracy trafiła do Ossolineum. Po pięciu latach – w roku 1960 – przeniosła się do wrocławskiej rozgłośni Polskiego Radia, z którą związana była do roku 1968. Następnie rozpoczęła pracę w centrali w Warszawie, z którą związana była do stanu wojennego. Do radia – na kolejne 13 lat – powróciła w roku 1990. Tworzyła tam cykl „Rody uczone”. Była m.in. członkiem pierwszego zarządu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich po reaktywacji oraz wieloletnią przewodniczącą Rady Etyki Mediów.