„Próby emisji stereofonicznej zaczęły się bardzo nieśmiało w połowie lat sześćdziesiątych, z tym, że to były takie karykaturalne próby, bo jeden kanał nadawany był poprzez pasmo UKF przez program radiowy, a drugi kanał nadawany był przez program telewizyjny” – wspominał Wojciech Makowski, wieloletni szef techniki Polskiego Radia – „Można sobie wyobrazić, że taka składanka nie zapewniała żadnej korelacji pomiędzy kanałami i można powiedzieć nie dawała tego efektu, jaki by się oczekiwało, czyli efektu przestrzennego”. Jedną z przeszkód na drodze do wprowadzenia znanej nam dziś emisji stereofonicznej była obowiązująca wówczas siatka częstotliwości. Przewidywała ona emisję czterech monofonicznych programów ogólnopolskich. „W momencie, kiedy zaczął się rozwój i zainteresowanie stereofonią, Ministerstwo Łączności musiało przeprojektować sieci, czyli wykorzystanie częstotliwości, które zostały przedtem zaplanowane” – wyjaśniał Makowski – „Zostało to przekształcone w dwie sieci stereofoniczne i jedną monofoniczną. Taki był stan posiadania w dolnym paśmie UKF-u”.
Przy mikrofonie...
Wojciech Makowski w Polskim Radiu pojawił się jeszcze jako student. Na jesieni 1964 roku pisał pracę magisterską związaną ze Studiem Eksperymentalnym. Kilka miesięcy później rozpoczął regularną pracę w tej placówce. W 1982 roku przeniósł się do działu technicznego, gdzie zajął się budową i uruchamianiem centrum nagrań w budynku Polskiego Radia przy ulicy Woronicza. Jedenaście lat później objął funkcję szefa techniki, którą sprawował do roku 2003, kiedy to został pełnomocnikiem Zarządu PR do spraw nadawczych. Jest autorem projektu uruchomienia sieci nadawczej radiofonii cyfrowej. Obecnie na emeryturze.