„Była to taka jesienno-zimowa pora, pierwszy śnieg spadł… koledzy imieniny kolegi obchodzili, cztery osoby na dyżurze… Wesoło było, fajnie, zeszło się dłużej” – wspominał Stanisław Królak – „Godzina piąta, już powinien być nadajnik uruchamiany, nie ma sygnału… Dzwoni studio, dzwoni amplifikatornia, dzwonią już na wszystkie telefony, takie gorące linie, trzy telefony były… Oni nie słyszą”. Pierwszy z pracowników obudził się dziesięć po piątej, a samo żarzenie lamp zajmowało kwadrans. „Zastanawiają się co zrobić, afera będzie niesamowita… jak to uzasadnić?” – opowiadał pan Stanisław – „Ponieważ spadł pierwszy śnieg, to gałąź ciach, na fider, na dole okopcili liście… Komisja się zjechała przed godziną ósmą, protokoły, śledzenie jak było, każdego z osobna przepytywali”.
Przy mikrofonie...
Stanisław Królak radiem na dobre zainteresował się w latach pięćdziesiątych, kiedy – jako dziecko – chciał pomóc swojemu tacie wyeliminować zakłócenia z odbioru Radia Wolna Europa. Potem pochłonęła go elektronika. W czasie studiów na Politechnice Warszawskiej zajmował się m.in. naprawianiem odbiorników. Na swoje potrzeby uruchomił radio z UKF-em i stał się słuchaczem Trójki. Otrzymywał stypendium Przedsiębiorstwa Państwowego Stacje Radiowe i Telewizyjne. W zamian zobligowany był do podjęcia tam pracy po skończeniu studiów. W roku 1970 trafił do Radiowego Centrum Nadawczego Warszawa-Raszyn w Łazach. Pracował w nim do roku 1972, kiedy to przeszedł do Ministerstwa Łączności. Tam zajmował się sprawami radiokomunikacyjnymi.