„Jak zorganizowano izolatoria, to myśmy wtedy zorganizowali zebranie, ustaliliśmy, że będą dyżury, ustaliliśmy, żeby na przykład przypadkiem nie siać paniki, żeby powściągliwie o tym mówić, możliwie konkretnie ludziom odpowiadać” – wspominała Magdalena Bajer, pracująca w 1963 roku w Polskim Radiu Wrocław – „Dziennikarze wszyscy z rozgłośni lokalnej we Wrocławiu mieli dyżury w sekretariacie rozgłośni, gdzie były telefony połączone z anteną, siedziało się przy dwóch aparatach telefonicznych i ludzie z izolatoriów do nas dzwonili”. W czasie kiedy nie było internetu, a i telefony były rzadkością, radio było jedyną formą kontaktu z rodziną! „To nie były znowu tak co sekundę telefony, wtedy mówiliśmy różne rzeczy na temat ospy prawdziwej, do dzisiaj pamiętam, że to się nazywa variola vera, o różnych epidemiach, także praktyczne takie rady dawaliśmy, jak się zachować, co robić” – opowiadała pani Magdalena – „To było takie poczucie, że my jednak pomagamy i takie poczucie rzeczywistej użyteczności radia, takiej praktycznej, konkretnej. Bo tak to nadajemy audycje, oświecamy ludzi, tłumaczymy to tamto… a tutaj to bardzo konkretnie pomagamy ludziom znosić to odcięcie od bliskich i zdenerwowanie o ich los”.
Przy mikrofonie...
Magdalena Bajer urodziła się we Lwowie w roku 1934. Po ukończeniu polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim z nakazem pracy trafiła do Ossolineum. Po pięciu latach – w roku 1960 – przeniosła się do wrocławskiej rozgłośni Polskiego Radia, z którą związana była do roku 1968. Następnie rozpoczęła pracę w centrali w Warszawie, z którą związana była do stanu wojennego. Do radia – na kolejne 13 lat – powróciła w roku 1990. Tworzyła tam cykl „Rody uczone”. Była m.in. członkiem pierwszego zarządu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich po reaktywacji oraz wieloletnią przewodniczącą Rady Etyki Mediów.