„Trzeba wiedzieć, że rozgłośnia we Wrocławiu jest daleko od Śródmieścia i zawsze była… a było zawsze też mało samochodów” – codzienne poranne zapisy na samochody we wrocławskiej rozgłośni Polskiego Radia wspominała Magdalena Bajer, pracująca tam w latach 1960-1968 – „Było trudno, zawsze były kłótnie, żeby się dostać do Śródmieścia przynajmniej, bo magnetofony były ciężkie wtedy”. Według instrukcji dostępnej pod adresem tvcameramuseum.org, produkowany w latach pięćdziesiątych magnetofon EMI z rodziny L2 (L2A, L2B, L2C) ważył 6,4 kg, a były też starsze modele, jeszcze cięższe. „Jak poważny jakiś reportaż się nagrywało, szczególnie na konkurs, to trzeba było się postarać i zamówić sobie samochód z dobrym magnetofonem” – opowiadała pani Magdalena – „Jechało się samochodem transmisyjnym marki Lublin, wielkim takim, służącym również do nagrywania… I wtedy nagrywał technik, ale od razu na taśmę 78”.
Przy mikrofonie...
Magdalena Bajer urodziła się we Lwowie w roku 1934. Po ukończeniu polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim z nakazem pracy trafiła do Ossolineum. Po pięciu latach – w roku 1960 – przeniosła się do wrocławskiej rozgłośni Polskiego Radia, z którą związana była do roku 1968. Następnie rozpoczęła pracę w centrali w Warszawie, z którą związana była do stanu wojennego. Do radia – na kolejne 13 lat – powróciła w roku 1990. Tworzyła tam cykl „Rody uczone”. Była m.in. członkiem pierwszego zarządu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich po reaktywacji oraz wieloletnią przewodniczącą Rady Etyki Mediów.