„Kiedy już mamy początek 1993 roku wpadłem na pomysł: napiszmy list do prezydenta miasta, że mamy taki pomysł, chcemy zrobić radio” – wspominał Dariusz Kowalski – „Najciekawsze w tym wszystkim było to, że chyba w poniedziałek czy we wtorek ten list wysłałem i we wtorek bądź w środę nie przyszedł list, tylko przyszedł z urzędu miasta jakiś urzędnik – ja nie pamiętam dzisiaj kto to był, ale dla mnie to było szokiem… Otwieram drzwi, ktoś się pyta o moje imię i nazwisko: »Pan prezydent zaprasza na spotkanie«”. Mimo, że ustawa o radiofonii i telewizji weszła już wtedy w życie, młodzi ludzie otrzymali od miasta konkretną propozycję. Nie było co prawda mowy o finansach, ale mogli zająć pomieszczenia na drugim piętrze ratusza oraz zainstalować antenę na wieży ratuszowej. „Pamiętam jeszcze inną propozycję. Prezydent mówił, że ma jeszcze jakiś taki układ z prezesem sądu i wie, że w sądzie też są jakieś niewykorzystane lokale” – relacjonował Kowalski – „Ale to już byłaby już jazda bez trzymanki”.
Przy mikrofonie...
Dariusz Kowalski radiotechniką i krótkofalarstwem zainteresował się już w szkole podstawowej. Będąc w siódmej klasie samodzielnie konstruował nadajniki i emitował przygotowywane wraz z kolegami audycje muzyczno-rozrywkowe. Działo się to w połowie lat osiemdziesiątych XX wieku na Osiedlu Nowe w Inowrocławiu, zamieszkałym przez oficerów Wojska Polskiego. Zabawa w radio trwała do momentu ukończenia przez niego technikum elektronicznego. Po powrocie ze studiów na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika postanowił uruchomić w mieście lokalną rozgłośnię z prawdziwego zdarzenia. Stworzone przez niego Radio Ino nie otrzymało jednak koncesji i musiało zakończyć nadawanie. Po tym niepowodzeniu rozpoczął pracę w lokalnej prasie.