„Planistyka częstotliwości to jest proces, który trochę zakrawa o magię” – tłumaczył Marek Rusin, wiceminister łączności w latach 1990-2000 oraz kierownik tego resortu od 1991 do 1992 roku – „Nie opiera się na sztywnych regułach, tylko o pewne prognozy odnośnie propagacji… bez tego nie wyznaczy się zasięgu, czyli odległości w której ma się natężenie takie jak trzeba oraz zakłócenia w 50% miejsc przez 10 albo 1% czasu w ciągu roku”. Przy sieciach dużej mocy stosowano większą ochronę, przy nadajnikach lokalnych mniejszą. „Przy dzisiejszej technice komputerowej to jest praca dla naprawdę dobrego komputera, w roku 1990 w całym ministerstwie nie było żadnego komputera” – wspominał Rusin – „Tak właśnie przeliczano te całki. To robiła pani Grodzicka i pan Kupczyk. Dwie osoby. Grodzicka była od radia, Kupczyk od telewizji. I nikt poza nimi nie wiedział o co chodzi. To były godziny pracy, żeby takie coś przeliczyć”.
Przy mikrofonie...
Marek Rusin ukończył Wydział Łączności Politechniki Warszawskiej. Od 1966 roku jest pracownikiem tej uczelni. Specjalizuje się w technice odbioru sygnałów radiowych – w szczególności telewizyjnych – i miernictwie układów i systemów radiokomunikacyjnych. Był głównym konstruktorem zestawu do odbioru sygnałów pierwszych satelitów Ziemi i autorem opracowania pierwszego w Polsce profesjonalnego kodera sygnału telewizji kolorowej w standardzie SECAM. W 1990 roku został wiceministrem łączności. W latach 1991-1992 pełnił funkcję kierownika tego resortu i jednocześnie – od roku 1991 do 1993 – prezesa Państwowej Agencji Radiokomunikacyjnej. Do roku 2000, kiedy to został zastępcą prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji, pozostawał wiceministrem łączności. Obecnie jest zatrudniony w Instytucie Radioelektroniki i Technik Multimedialnych na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej.