„Ogłoszenie było bodajże w lipcu 1993, termin składania wniosków był do września 1993, czyli czas był bardzo mały” – wspominał Dariusz Kowalski, twórca Radia Ino z Inowrocławia – „I w zasadzie gdyby nie ta wywałka, gdyby ten nadajnik się nie spalił, to myślę, że w ogóle nie mielibyśmy szans… dlatego, że dzięki temu, że się spalił, że część osób odeszła, wymusiło to na nas poszukiwanie inwestorów i oni się w końcu znaleźli”. W radio zaangażowało się kilku przedsiębiorców, przy wypełnianiu wniosku koncesyjnego wykorzystano też kontakty z innymi rozgłośniami. „Wniosek był grubą księgą, opasłą, biznesplan sensowny, zrobiony według wszystkich standardów, jakie biznesplan powinien posiadać – robił to ekonomista Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego – zestawienie niezbędnych urządzeń, wyliczenie zasięgu, bo na tej zasadzie wyliczało się ile trzeba będzie zapłacić, szczegółowa ramówka, rozpisanie osób, które będą prowadziły z ich doświadczeniami, wyposażenie studia, wyposażenie studia postprodukcyjnego, jak będą produkowane reklamy… to wszystko trzeba było opisać” – relacjonował Kowalski – „Nic temu wnioskowi nie brakowało, niewiele się różnił od wniosków stacji z Torunia, bo to tam ściągaliśmy informacje”.
Przy mikrofonie...
Dariusz Kowalski radiotechniką i krótkofalarstwem zainteresował się już w szkole podstawowej. Będąc w siódmej klasie samodzielnie konstruował nadajniki i emitował przygotowywane wraz z kolegami audycje muzyczno-rozrywkowe. Działo się to w połowie lat osiemdziesiątych XX wieku na Osiedlu Nowe w Inowrocławiu, zamieszkałym przez oficerów Wojska Polskiego. Zabawa w radio trwała do momentu ukończenia przez niego technikum elektronicznego. Po powrocie ze studiów na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika postanowił uruchomić w mieście lokalną rozgłośnię z prawdziwego zdarzenia. Stworzone przez niego Radio Ino nie otrzymało jednak koncesji i musiało zakończyć nadawanie. Po tym niepowodzeniu rozpoczął pracę w lokalnej prasie.